Nu we ruim twee maanden in Frankrijk wonen maakt het vakantiegevoel plaats voor de dagelijkse beslommeringen. De eerste weken overheerste een euforisch gevoel van bevrijding, weg uit het overvolle, lelijke Nederland en neergestreken in een ongerept middeleeuws plaatsje te midden van een overweldigende natuur.
Toen ook hier de herfst kwam met zijn regens, en de kortere en koudere dagen zegt Alfred op een regenachtige ochtend opeens: "Jeroen, we moeten beginnen met het project remigreren." Het is de verwoording van een somber gevoel. Ik word onrustig van de klusjesman die in de kelder bezig is met ontzettend veel stof te maken (nee hoor, hij voegt de stenen opnieuw). Alfred wil controle en die hebben we even niet. We moeten vertrouwen hebben dat het wel goed gaat komen. Na een sprong in het diepe moeten nu op eigen kracht de weg zoeken in onze nieuwe omgeving.
Comfort went erg snel. In ons geriefelijke huis in Deventer (energielabel A) ging de thermosstaat van de gasgestookte cv-ketel automatisch aan zodat het op de ingestelde tijd in het hele huis aangenaam warm was. Ons mooie Franse maison de village is donker en koud. We kunnen weinig doen aan de karakteristiek van het huis (energielabel F). We moeten accepteren dat dit soort huizen in de winter koud en donker zijn. De hele dag zijn we bezig om de houtkachel aan de praat te houden. Heel romantisch, maar de fijnstof slaat wel neer op je longen. We krijgen een idee hoe de mensen vroeger de winter moesten doorkomen.
Toen we nog in Nederland waren verliep ons project emigratie op rolletjes. Eenmaal op Franse bodem zijn we vastgelopen in de stroperigheid van de Franse procedures. Allerlei zaken voor de emigratie zijn nog niet geregeld. Te beginnen met de aankoop van het huis. We zouden volgens de notaris uiterlijk 16 december 2023 het definitieve koopcontract kunnen tekenen, maar we twijfelen over de hardheid van deze datum omdat er drie complexe notariële procedures lopen. De notaris doet geen enkele moeite om ons hierover te informeren.
Het tweede hoofdpijnpunt is onze zorgverzekering die we nog niet hebben kunnen afsluiten. We weten nu niet zeker of we met terugwerkende kracht zijn verzekerd. Alfred gebruikt dure antidepressiva die alleen in Nederland verkrijgbaar zijn. Niemand kan ons zekerheid geven of deze medicijnen ook vergoed gaan worden. Dan hebben we nog onze auto die nog geen Frans kenteken heeft (procedure loopt nog). Een onvoorzien probleem is de energie-aansluiting. Hoewel we een abonnement hebben voor krachtstroom schakelt de hoofdschakelaar automatisch uit als we de oven, vaatwasser en waterkoker aanzetten. De zoektocht naar een elektricien kost al een dag werk.
En dan hebben we nog niet de moed verzameld om een Franse bankrekening te openen, en ondertussen maken onze Nederlandse banken ons nerveus met hun vraag of we een Frans fiscaal nummer willen opgeven i.v.m. anti-fraudewetgeving omtrent CRS. Even een Frans fiscaal nummer regelen kan misschien wel een jaar duren.
Nederland was vertrouwd en vanzelfsprekend, Frankrijk is vreemd, stroef, lijkt gesloten en ondoordringbaar. Dat we tegen muren aanlopen is op de eerste plaats te wijten aan onze beperkingen; de beheersing van de taal, onbekendheid met de juiste ingangen en beroep kunnen doen op een netwerk. Een nieuw leven opbouwen gaat niet vanzelf. We hebben nog weinig contacten gelegd met dorpsgenoten. Onze directe buren zien we niet, simpelweg omdat ze er niet zijn of dat ze geen behoefte hebben aan contact. We zien wel elke dag een clubje oude vrouwtjes naast ons huis samenkomen maar de taalbarrière verhindert ons om een praatje te maken. We zijn beiden ook niet zo makkelijk in losse babbels. "Jeroen, we moeten nog steeds een keer naar de Mairie.", "Ja Alfred."
Dan kijk ik maar eens op de Weerapp van mijn iPhone. mmm, komende tien dagen in Deventer: tussen de 8 en 12 graden, meest regenachtig en bewolkt. Lanas: tussen de 11 en 17 graden, droog en overwegend zonnig. Zonder jas Einstein uitlaten geeft weer frisse moed.
15 november 2023