Nadat we het besluit hadden genomen om te emigreren moesten we een berg aan zaken regelen. Een Nederlands huis verkopen, een Frans huis kopen en de verhuizing organiseren. Hierbovenop moesten veel formaliteiten worden geregeld, zoals het regelen van de zorgverzekering en het exporteren van de auto. We hadden nog het voordeel dat we binnen de Europese Unie bleven, waardoor sommige zaken soepeler zijn geregeld, hoewel ze ons nog heel wat hoofdbrekens zouden kosten.
We zijn ongeveer zes maanden voor ons vertrek begonnen met het verzamelen van informatie en het regelen van de formaliteiten, en dat was naar onze indruk niet te laat. Een handicap voor ons was dat we het Frans onvoldoende beheersten om aan de Franse kant informatie te winnen. We waren veelal afhankelijk van Nederlandstalige bronnen op internet met wisselende en beperkte informatie, en vaak niet voor onze situatie van toepassing. Daarnaast liepen we tegen allerlei onverwachte problemen zoals het niet hebben van een Franse DigiD en het niet hebben van een Frans telefoonnummer.
Frankrijk hanteert net als elk land regels voor het emigreren van huisdieren (animaux de compagnie). Ze mogen zonder quarantaine de Franse grens over voor vakantie, doorreis of 'invoer' onder de volgende voorwaarden:
Vergeet niet na emigratie het nieuwe Franse adres door te geven aan de instantie waar de chip is geregistreerd, zoals de NDG (Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren). Voor het overzetten van de registratie van de hond naar het Franse registratiesysteem geldt een speciale procedure die de Franse dierenarts kan uitvoeren. Lees voor meer info op infofrankrijk.
Onze lieve hond Einstein gaat altijd met ons mee, het maakt niet uit waar hij is, als hij maar bij ons is. Einstein zit probleemloos 15 uur in de auto, het liefst zit zij op schoot maar op de achterbank vindt ze ook goed.
Buitenkatten verhuizen is altijd lastig. We hadden vier geleden jaar al wat ervaring opgedaan met de verhuizing van onze drie Grommies van Amsterdam naar Deventer. Voor de grote reis naar Frankrijk hadden we drie compacte reistassen voor ons huwelijk gekregen. Drie dagen voor de grote dag besloten we om de drie zusjes in huis op te sluiten. Keesje was het hier niet mee eens en sloopte het geblokkeerde kattenluikje en ging op de vlucht. Gelukkig kwam zij 's avonds weer via de deur naar binnen. Inmiddels hadden we de toegang tot het kattenluikje gebarricadeerd. De dag voor het vertrek wist Stuipie te ontsnappen via de keukendeur die even openstond. Paniek!
Gelukkig komt Stuipie elke avond thuis, maar het beest was blijkbaar toch gestrest (het huis was al helemaal leeggeruimd) en kwam die avond niet naar binnen. Dus besloten we om beneden te slapen (op het luchtbed) en dan zouden we mevrouw wel horen aankomen (het kattenluikje was alleen toegankelijk voor Stuipie, de andere twee hadden we boven in de slaapkamer opgesloten). Maar die slapeloze nacht bleef het stil. 's Ochtends stonden we om vijf uur op omdat we om zes uur moesten vertrekken om op tijd in Frankrijk te zijn voor de overhandiging van de sleutels. In het vroege uur ondernamen we in het donker een zoekactie: geen Stuipie. Dan maar de auto inpakken en iets regelen met vrienden of buren. En dan ... tien minuten voor vertrek komt Stuipie via het kattenluikje de woonkamer binnenlopen. Opgelucht vertrokken we met de drie dames op de achterbank en onze hond Einstein op schoot.
Tot Luik protesteerden de Grommies in koor. Daarna werden ze rustiger. Maar in de tunnel in Lyon kregen ze weer noten op hun zang. In totaal hebben ze vijftien uur in hun kleine reistassen gezeten. Eentje had een kleine boodschap in haar mandje gedaan. Gelukkig was het kussentje wasbaar. Toen ze werden losgelaten in hun nieuwe huis gingen ze meteen op onderzoek. We hebben ze nog even erop gewezen waar hun kattenbak stond en dat begrepen ze meteen goed.
Katten moeten altijd wennen aan hun nieuwe huis. Eerst zijn ze wat schichtig en schuilen ze in kleine ruimtes zoals onder het bed of onder de kast. Ze vinden het fijn als je ze aanhaalt en geruststelt, maar je moet ze ook maar rustig te tijd geven om te wennen. Na een paar dagen raakten de Grommies vertrouwd met hun nieuwe huis en toen we ze ontspannen door het huis zagen lopen - niet meer laag door hun achterpoten, maar rechtop en staart omhoog - kwam het grote moment om ze naar buiten te laten. Dit deden wij vier dagen na aankomst.
Keesje vloog meteen de buitentrap af en ging op verkenning. Stuipie en Sokjes treuzelden meer. Even gingen zij naar buiten om snel weer terug naar huis te keren, en dat was een goed teken: het nieuwe huis beschouwden ze als hun veilige plek. Keesje voelde zich na een dag al helemaal thuis in het dorp. Sokjes had drie weken nodig voordat ze zonder aarzeling naar buiten ging.
Na vier weken moesten we een paar dagen terug naar Nederland. Wat te doen met de poesjes? Binnen opsluiten, of juist buiten laten? We kozen voor het laatste omdat we de indruk hadden dat ze liever buiten zijn. Voor de deur hadden we een pan met water en een pan vol kattenbrokken neergelegd. Boven de deur is een luifel dus het eten blijft droog. Dit was een test.
Na ruim vier dagen kwamen we om middernacht terug. Keesje begroette ons meteen al toen we de auto uitstapten. Stuipie liet zich niet veel later zien, met zo'n typische kattenblik van "oh, zijn jullie er ook weer". Alleen Sokjes zagen we niet. Toen we rond ons huis gingen roepen hoorden we haar wel luid miauwen en later zagen we haar kopje over de balustrade van een dakterras op de vierde verdieping. Ze leek niet meer te weten hoe ze naar beneden moest komen. De bewoners van het huis waren niet thuis. Het is sowieso erg moeilijk om te bepalen welke ruimte hoort bij welk huis. In de wirwar van straatjes en trapjes van het dorp konden via de achterkant van het huis dichterbij het dakterras komen en van daaruit Sokjes roepen. Ze begreep het en sprong naar beneden en we gaven haar wat hulp om over een hek te komen. Opgelucht konden we na een lange reis naar bed.
bijgewerkt: 9 november 2023
Kijk en lees verder op andere websites over emigratie naar Frankrijk.
Deze website is met zorg samengesteld. Onjuistheden kunnen echter voorkomen. Wij zijn op geen enkele wijze aansprakelijk, noch kunnen wij verantwoordelijk worden gehouden voor welke geleden schade dan ook welke voortvloeit uit de verstrekte informatie.